هو

السلام علی ابی الائمه

سلام بر پدر خاک و پدر یتیمان

و نیز پدر همه ی ما:

با نام تو پا شدم، دویدم، آقا

تنها مدد ازشما خریدم مولا

القاب بلندتان زیادند ولی

راحت تر از این لقب ندیدم: بابا

یک قافله دل که دوستت می دارند

صد چشم شدند و عاشق دیدارند

ما هم یکی از هزار ها مولاجان

در صحن شما آینه ها بسیارند

 یا علی

سوغات سفر

یاد گاری آینه ار آینه کاری حرم

آیینه شکسته هر طرف بنشیند

از هر تصویر خوشه ها می چیند

آموخته ایم درس از آینه ها

هر دل که شکست بیشتر می بیند

هو

در آستان بوسی جام غدیر؛ میهمان غزلی که در حرم مولا عنایت شد می شویم

مرا به فیض نجف مفتخر کند خورشید

جواب آینه ها را چه خوش دهد خورشید

چه فرق بین سیاه و سپید وقتی که

رسیده رحمت نورش به خوب و بد خورشید؟

درون خانه‌ی کوفی ترینشان تابید

چرا به سینه‌ی ما دست رد زند خورشید؟

خودش نخورد و به پای فقیرها می ریخت

سراغ تک تک شب ها چرا رود خورشید؟

خدا یکی و علی هم یکی؟ نگویم کفر

که از صفات علی هم "احد""ولی"..."خورشید"

کنار صحن علی شکر من تماشایی است

که سر به سجده و ذکرم شود فقط:"خورشید"

×××××××

ستاره ای گذرش سمت این حرم افتاد

و شد به یمن نگاهت الی الابد خورشید

شناختیم خدا را به لطفتان... آری

بزرگ آن قدری ؛ مُهر سجده ات خورشید

ببخش گر که طلبکار فیضتان هستیم

به جای یاری تان دم زدم: مدد خورشید!

در آسمان فضایل به روشنی رویید

ز باغ سبز شما یازده سبد خورشید

کنار صحن شما این دعای اول ماست

ز شرق نسل علی کی شود دمد خورشید؟

دو چشم تار زمین پای بوس آن منجی است

چگونه آینه ها را رها کند خورشید؟

هو

از سوم شعبان شروع شد:با حسین آشنایمان کردند

پانزدهم رمضان بهانه دیگری شد و همراه حسن شدیم

پا به پای این دو سرور جوانان اهل بهشت هم نفس و هم قدم هستیم...

حال با این دو آقا زاده قصد آن داریم که به محضر پدرشان علی مشرف شویم

و در این شب ها پدر ،ما را به حقیقت شب قدر رهنمون کند

و فراموش نکرده ایم: لیله القدر فاطمه

از سوم شعبان نفحاتی داریم

در نیمه ماه رمضان سرشاریم

بالی ز حسن سرود و بالی ز حسین

تا بر بام علی قدم بگذاریم

 هو

یاامرالمومنین

در حال و هوای ایوان طلای نجف او:

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1]

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2]

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم علی جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

هو

در هوای دمیدن انفاس علوی از نجف:

به یاد خالق تصویر زیبای غدیر

که تصویرش به اندازه هزاران سال مضمون ناب دارد:

هر چند خزان، گرفته و سرد رسید

اما به سرودنی ز یک مرد رسید

از سبز شما که خیر بر ما نرسید

پاییز غدیری شد اگر زرد رسید

از جام غدیر شاد هستیم ولی

تنها به حکایتش نشستیم ؛ ولی

در کرب و بلا به یک نظر می فهمیم

در کوفه چگونه عهد بستیم ولی...

مگذار که اشک، آه سوزان بشود

بی یاد شما معنی قرآن بشود

ای کاش تماممان فدایت بشویم

تا عید غدیر، عید قربان بشود

در سردی باغ بی صدا خواهد گفت

بر منبر ساقه ها رسا خواهد گفت

هر غنچه که با غدیر هم راه شده

راز گل سرخ را به ما خواهد گفت

تا آینه در مسیر تردید رسید

در پنجره قاب رخ خورشید دمید

در عید غدیر دستی این پنجره را

بالا برد و کنار خورشید کشید

در مقصد جاده ها نجف می سازیم

یک معبر اشک تا نجف می سازیم

با عشق زیارت دو معشوق قدیم

راه آهن کربلا - نجف می سازیم

مگذار که اشک، آه سوزان بشود

بی یاد شما معنی قرآن بشود

ای کاش تماممان فدایت بشویم

تا عید غدیر، عید قربان بشود