باز هم ما را طلبید باز مشهدی شدیم:

تا کی سهمم فقط تماشا باشد

دل هم باید همیشه زیبا باشد

در ساحل دریای زلالش ای کاش

نه دیده که دل شبیه دریا باشد

از آینه ی سینه غبار غم رفت

آهو آمد کنارتان، آدم رفت

نقاره زنان بس که به نقاره زدند

من مست شدم حاجتم از یادم رفت

یک پنجره سمت خانه ات وا کرده است

دل سنگ کنار قلبتان جا کرده است

بر سنگ دلان عشق عجیب است ولی

این صخره پیر رو به دریا کرده است

گاهی به زیارت خودت شادم کن

با دیدن زایرانتان یادم کن

دل رحم نباشد آهوی کوی شما

من سخت دلم پنجره فولادم کن

با شوق زیارت شما ما هستیم

مانند کویر تشنه این جا هستیم

هر جا که رویم  باز بر می گردیم

رودیم و نمک خورده دریا هستیم

هو

جذبه عشقش جانمان را نوازش داد وما را روز میلاد با شکوهش بر سر سفره اش نشاند

چند بیتی شکرانه آنکه ما را بر گزید

دل های آتشین دم باران گرفته است

حتی بهشت با نفست جان گرفته است

ابری ترین بهانه این آسمان سبز

چشمان زایری است که باران گرفته است

حالا رسیده ای لب ساحل...ضریح کو؟

وقتی هجوم فاصله پایان گرفته است

مشهد که زیر پای رضا قد کشیده است

عرش است، نام خاک خراسان گرفته است

دریا! بیا که اشک تو را خوب می خرند

این جا که قطره هیبت طوفان گرفته است

آهو دوید ،حاجت خود را گرفت و رفت

حیوان گرفته حاجت و انسان گرفته است

صد بار آمدیم شما هم سری بزن

امشب دلم بهانه مهمان گرفته است

از صحن قدس رد شده ام تشنه نیستم

چشمم ولی بهانه باران گرفته است

انگار زمین گوی تماشا شده امشب

افلاک در این خاک شکوفا شده امشب

با اشهد گلبانگ قدوم تو سرودیم

در هفت نوا هشت هویدا شده امشب

اعجاز رسولان خراسانی کویت

تذهیب حدیث لب مولا شده امشب

در کوچه سر سبز تجلی گه اشعار

دعبل به اشارات تو گویا شده امشب

صد آهوی وحشی رمیده است دل ما

تا صید حریمت دل دنیا شده امشب

تا از لب ساغر لب خود باز گرفتی

از بخشش لبخند تو فردا شده امشب

می خواند زمین:لایق نور تو شدم لیک

شب بی مه زیبای تو تنها شده امشب

در این شب قدسی که نزولت به زمین بود

معراج زمین به که چه زیبا شده امشب

ای کاش کسی قدر بداند حرمت را

جایی که کرامت به تو معنا شده امشب

حاجت به لب آهو و صیاد که:« ای کاش

من صید شوم جای تو» دعوا شده امشب!