نمای خانه‌ی ما رو به کربلا باز است

همیشه حسرت ما- ای پرنده!- پرواز است

به خون بنده نداری نیاز، خون خدا!

چرا که شیوه عاشق کشی تو ناز است

تو ترجمان نمازی حسین، عبد خدا!

میان خاک تو و مهر و سجده صد راز است

کجا به آب قلیل دو چشم می‌شویند-

سراسر دل و جان را، چقدر دل‌باز است

شبیه قطره‏ی اشکی که ریختی پاکی

به اشک خود که شدی پاک، اوج اعجاز است

کسی که رنگ تو در او نشست بی‌تاب است

شبیه آینه‌ها انعکاس او تازه است

خزان شروع زمین است یا بهاران؟... هیچ

فصول بی‌تو وقوفی بدون آغاز است

کویر کرب و بلا خشک مانده مهدی جان!

ببار ابر بهارم! که خاک ممتاز است

مگو که برگ ندارد درخت ما... آری

سری که برگ ندارد شبیه سرباز است

از هیبت آن به دیده نم می افتد

این حادثه اتفاق کم می افتد

در طور دو کفش... لیک در کوی حسین

از روی ادب دو دست هم می افتد

معراج نماز عشق... دشت برهوت

فریاد بلیغی که بدل شد به سکوت

وقتی که طلب جزئی از ارکانش شد

عباس بدون دست می خواند قنوت

ای کاش دل کسوف آتش گیرد

در ماتم او حروف آتش گیرد

خیس است زخون هر ورق مقتل او

نگذاشت نمش لهوف آتش گیرد

وقتی به سوی معرکه مایل می شد

تشخیص نبی ز او چه مشکل می شد

انگار که وحی... یا محمد... یا نه

آن روز علی به خاک نازل می شد

کوتاه ترین سوره قرآن حسین

بی خواب ترین زهره ایوان حسین

این طفل اگر چه قطره ای آب نداشت

می شد موج بزرگ طوفان حسین

در برکه چشم شوق دریا بنهد

با آمدنش داغ به دل ها بنهد

 شاید امسال حضرت ثارالله

در غزه به جای کربلا پا بنهد

در ماه محرم از محرم مستم

می ریزد خون زپا و هم از دستم

در هیأت ما روضه مجسم شده است

من اهل عزاخانه ی غزه هستم

سرگرم عزا که فصل ماتم شده است

غافل از اینکه غزه پر غم شده است

هرچند هزار کشته افتاده ولی

گفتیم فقط ماه محرم شده است

افراشته اند پرچم آقا را

تا پاک کنیم از ستم دنیا را

تا کی اینجا نشسته و گریه کنیم

بایست خبر کنیم دریاها را

امسال محرمی دگر شد بر پا

هنگامه امتحان شده ای دل ما!

بایست که مقتلی دگر بنویسند

غزه است کنون آینه ی کرب و بلا

وقتی که تمام شد عزا می آییم

فردا... فردا... فرداها می آییم!

ای جاری کربلای امروز زمین

ای غزه پس از عاشورا می آییم!

می ریخت ز کودک و جوان خون دریا

اکبر... قاسم... حبیب و اصغر آنجا

امسال زمین به جای یک عاشورا

دارد دو دهه کرب وبلا، کرب و بلا

در ماه محرم از غم خود مستم

مانده نعش برادرم بر دستم

با عشق، وطن نمی شناسد شیعه

من هم یکی از مردم غزه هستم

شب تا به سحر اگر که هیأت باشیم

در مدرسه آل محبت باشیم

حالا که صدای گریه غزه به پاست

بی غیرتی ماست که راحت باشیم

این اصل عاشقی است به غیرش نیاز نیست

جز روضه‌ی حسین مصیبت مجاز نیست

ساقی نشسته ایم کنار فرات تو

جامی بده که بی قدحت سینه ساز نیست

بی عشق تو گرفته دل و بسته کار ماست

بی اذن تو فضای حسینیه باز نیست

با مهر تربتی که به پیشانی من است

دیگر به مهر یا به جوازی نیاز نیست

این سنت قشنگ دیار حسینی است

بی مهر کربلای تو لطف نماز نیست

در شهر شعر واژه به واژه سروده ام

اسمی به حسن نام حسین تو ناز نیست

زیباست هر چه هست ولی در کنارتان

این نغمه ها بدون شما دل نواز نیست

ای درختی که تمام سال را گل می‌دهی

سیب سرخ عشق با شوق تناول می‌دهی

روز و شب با گردش چشمان پر مهر شماست

تا به روز و شام ما رنگ تعادل می‌دهی

شاعری دل سوخته از لطفتان فطرس شده است

که زمین تا آسمان بال تغزل می‌دهی

نام تو رمز عروج قلب ها تا عرش اوست

جبرئیل اشک را در دل تنزل می‌دهی

مدتی مجنون صفت این جا و آن جا گشته ام

یک پیاله عشق در جام تعقل می‌دهی؟

با امید پاکِ بودن می‌توان در روضه ها

گفت:ای مولا به ما حال تحول می‌دهی؟

ما رها از فصل واهی شعاریم ای حسین!

راه! آیا راه بر اهل تمایل می‌دهی؟

مبدأ تاریخ دل ها تا محرم وضع شد

بر دل پر زخم هر ساله تحمل می‌دهی

منجی سبز زمین! فرزند وادی ظهور!

کی به دل ها مژده‌ی ختم تسلسل می‌دهی؟

بیت ها پایان پذیرد، عشق اما جاری است

هدیه‌ی کرب و بلا با این توسل می دهی؟

یا حسین

باید شنیده ها را دید

کرم ساقی نصیب ما شد و ما  را جرعه نوش خودش کرد

ان شاءالله تاچند روز دیگه عازمیم

دعا کنید حسینی بر گردیم

حلالمون کنید

این بیرق سرخ کیست بالا رفته ست

از عطر حریمش دلِ دل ها رفته ست

هر کس که بمیرد و نبیند حرمت

گوییم که ناکام ز دنیا رفته ست

یا حسین

در مقصد جاده ها نجف می سازیم

یک معبر اشک تا نجف می سازیم

با عشق زیارت دو معشوق قدیم

راه آهن کربلا_نجف می سازیم