هو

سلام

تا کی روایت کردن بدون رؤیت

راوی اول باید ببینه تا بتونه روایت کنه

کم کم عازم کربلای ایرانیم

با محوریت  حرم شهدای هویزه

خادم، شاید هم راوی...

تا ببینیم قسمتمون چی می شه

 

در فصل خزان، بهار بودند همه

بی‌مرزترین سوار بودند همه

گفتند عقب‌نشینی، اما اینها

رفتند، طلایه‌دار بودند همه  

دعا کنید دست پر برگردیم

از شعر و شعور

با شوق تماشای شما آمده‌ایم

با عشق زیارت خدا آمده‌ایم

حالا که به سر هوای جانان داریم

شاید نه هویزه... کربلا آمده‌ایم

 

راهیان نور:

تا پای نهادیم همه دل بستیم

از خاک شما بود اگر ما هستیم

هر چند که مدتی هویزه بودیم

تا روز ابد همیشه ما سرمستیم

 

در فصل خزان، بهار بودند همه

بی‌مرزترین سوار بودند همه

گفتند عقب‌نشینی، اما اینها

رفتند، طلایه‌دار بودند همه

 

در بزمگه جنوب تا چرخیدیم

هرگوشه رسیدیم شهیدی دیدیم

تا در صف خون‌فشان مستان باشیم

ما اشک فشاندیم و فقط باریدیم

 

برای خادمین شهدای هویزه:

دل خسته‌ترینیم اگر می‌خندیم

جا مانده عشق سرخ بی‌مانندیم

تا خاطرمان همیشه خدمت باشد

سربند اباصالح را می‌بندیم

 

برای شهید علم الهدی:

هر شب با اشک یا خدا می‌کردند

هر روز حماسه‌ای به پا می‌کردند

زیر سم تانک‌های صدام همه

با نام حسین جان فدا می‌کردند

 

برای مادر شهید:

مادر! تو گذر به خاک این صحرا کن

با زمزمه چشم خودت دریا کن

هر سال بهار، وقت تحویل بیا

در خانه‌ی ما بهار را پیدا کن

 

تا پنجره‌های آسمان باز شدند

سجاده گشودند پر از راز شدند

بودند همه مست خم پیر خمین

خمپاره رسید غرق پرواز شدند

 

در باغ لباس او بهاری سرسبز

خاکی ولی از پودی و تاری سرسبز

از آن سبزی وجودش تنها

دیدیم فقط قطعه مزاری سرسبز

 

آنجا که نبود خواهری تا آید

هنگام شهادتش به صحرا آید

رفتند که در هویزه چون کرب و بلا

شاید زینب کنار آنها آید

 

برای آنهایی که سراسر وجودشان سوخت و خاکستر شد:

موشک آمد شبیه باران بشود

تا پیکر تو غبار طوفان بشود

ذرات تنت را نفس باد ربود

می‌خواست هوای پاک صد جان بشود

 

 

می‌خواست که روسفید باشی هر روز

ای کاش پر از نوید باشی هر روز

وقتی که شهید شد در آن روز سرود:

در زندگیت شهید باشی هر روز

 

خونین ، اشکی، راوی دل های شماست

تارش عشق و پود به پودش زخداست

سجاده ی محراب دلیران نبرد

این چفیه ی آویخته بر گردن ماست

 

امشب بخوان آیه های آیین عاشق شدن را

هم پای خورشید بودن،معراج لایق شدن را

این سنگ را دل ننامید،ای بغض بشکن قفس را!

برگیر موسای گریه،اعجاز عاشق شدن را

جبریل اشک بهاری! تنزیل خون در چه فصلی است؟

سینای این سینه رویاند،شوق شقایق شدن را

دریا نما دشت جان را، هم رنگ جام شفق،سرخ

این حس شکسته وجود بیهوده قایق شدن را

زیباترین بودن ماست،شب درک خورشید کردن

یک جرعه جامش بیارد مهمان مشرق شدن را

پیوسته در روز بودن، در زندگی زنده بودن