یک قافله دل برای گفتن داریم

اما چه کنیم میل خفتن داریم

باید که رها ز خویش راهی بشویم

ما یک مشهد برای رفتن داریم

تا مشهد اگر که در به در می گردم

من در پی خود پی خبر می گردم

یک شب بگذار تا خودم باشم جسم!

من می روم و سریع بر می گردم

یا امام رضا

هو

سلام

و باز گوهر شادی شدیم:

خوش است حس قشنگ در آسمان بودن

درست لحظه‌ی پیش ضریحتان بودن

درون صحن شما می شود به خود بالید

به بال های دعا حس بی کران بودن

به روی مأذنه نقاره یک نفس می گفت:

رضا رضا شده تقریری از اذان بودن

قبول کن چه بزرگی همیشه آماده است

جوابگوی سؤالات هر زمان بودن

غرور چیز بدی نیست در حریم شما

غلام شاه تمام جهانیان بودن!

درون باغ شما عمر ما اگر طی شد

خوش است زرد و شکسته و یا خزان بودن

شما رؤوفی و سوغاتی شما این است

شبیه حضرتتان خوب و مهربان بودن

پیام آینه کاری در این زیارت چیست؟

کنار آینه ها آینه روان بودن

تمام حرف زیارات عارفان این است

به میهمانی تان رنگ میزبان بودن

امیدواری جان بهاریم این است:

به عشق پیر غلامی تان جوان بودن!

در ایام زیارتی مخصوص امام رضا و با حال و هوای ایوان طلای نجف او:
 

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1] 

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید 

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی 

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2] 

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب 

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم رضا جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

[1] اللهم ان هذا الحرم حرمک و المقام مقامک:خدایا این حرم(امیر المومنین)،حرم توست(زیارت نامه امیر المومنین)

[2]  به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را 

شهریار

با کبوترها:

با دیدن پرواز شما جا خوردیم

گفتیم که کاش...غبطه آن جا خوردیم

بی بال نشستیم ولی غصه نخور

تو "گندم" و ما "نان" رضا را خوردیم

**************

بر سفره ی خود خادمان را دوست دارد

او که همیشه میهمان را دوست دارد

کوتاه گویم با رئوفی  روبرویید

هم دوستان، هم دشمنان را دوست دارد

ایران به زیر سایه ی خورشید طوس است

دل های ما این سایه بان را دوست دارد

صد ها ستاره زایر این آسمان است

خورشید هم این کهکشان را دوست دارد

این جا دعا پیش اجابت لانه کرده

بال دعا این آسمان را دوست دارد

دنیا به یمن این حرم معنا گرفته

قلبم برای این جهان را دوست دارد!

کس در حرم احساس تنهایی ندارد

هر خسته جان از هر زبان را دوست دارد

کی در بهار کوچه ی سبزت بیفتیم؟

خیلی دل ما آن خزان را دوست دارد

در آفتاب مشهدش باران چشمم...

می ریخت ، او رنگین کمان را دوست دارد

ای کاش کعبه زایر کوی رضا بود

وقتی خدا هم این مکان را دوست دارد!      

یا امام رضا بطلب!

 هو

یاامرالمومنین

در حال و هوای ایوان طلای نجف او:

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1]

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2]

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم علی جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

باز هم ما را طلبید باز مشهدی شدیم:

تا کی سهمم فقط تماشا باشد

دل هم باید همیشه زیبا باشد

در ساحل دریای زلالش ای کاش

نه دیده که دل شبیه دریا باشد

از آینه ی سینه غبار غم رفت

آهو آمد کنارتان، آدم رفت

نقاره زنان بس که به نقاره زدند

من مست شدم حاجتم از یادم رفت

یک پنجره سمت خانه ات وا کرده است

دل سنگ کنار قلبتان جا کرده است

بر سنگ دلان عشق عجیب است ولی

این صخره پیر رو به دریا کرده است

گاهی به زیارت خودت شادم کن

با دیدن زایرانتان یادم کن

دل رحم نباشد آهوی کوی شما

من سخت دلم پنجره فولادم کن

با شوق زیارت شما ما هستیم

مانند کویر تشنه این جا هستیم

هر جا که رویم  باز بر می گردیم

رودیم و نمک خورده دریا هستیم

هو

جذبه عشقش جانمان را نوازش داد وما را روز میلاد با شکوهش بر سر سفره اش نشاند

چند بیتی شکرانه آنکه ما را بر گزید

دل های آتشین دم باران گرفته است

حتی بهشت با نفست جان گرفته است

ابری ترین بهانه این آسمان سبز

چشمان زایری است که باران گرفته است

حالا رسیده ای لب ساحل...ضریح کو؟

وقتی هجوم فاصله پایان گرفته است

مشهد که زیر پای رضا قد کشیده است

عرش است، نام خاک خراسان گرفته است

دریا! بیا که اشک تو را خوب می خرند

این جا که قطره هیبت طوفان گرفته است

آهو دوید ،حاجت خود را گرفت و رفت

حیوان گرفته حاجت و انسان گرفته است

صد بار آمدیم شما هم سری بزن

امشب دلم بهانه مهمان گرفته است

از صحن قدس رد شده ام تشنه نیستم

چشمم ولی بهانه باران گرفته است

از صفر رهیدیم که تا صد برسیم

از بی راهه به سمت مقصد برسیم

با عشق رضا به شهر قم آمده ایم

از جاده معصومه به مشهد برسیم

معصومه که میهمان چشمان شماست

مشمول عنایات شب و روز رضاست

می خواست به مشهد برسد در قم ماند

این جا قم نیست مشهد دوم ماست

برای امام رضا علیه السلام

برای فصل شکفتن گرفته دل ها را

هوای شرجی گریه که می برد ما را

ضریح روشن او! مثل شمع می سوزی

برای این که بسوزانی بال و پرها را؟

ولی درون حریمت که بال لازم نیست

نشانده شور تو در آب، مرغ دریا را

نمک به زخم دلم شور اشک ها می زد

که خنده شکرین تو برد غم ها را

درون صحن شما سهم من تماشا بود

جواب می دهد آیینه هر تماشا را!

نگاه ناقص من را نگاه تو کافیست

رها کنم به نگاه تو هر دو دنیا را

انگار زمین گوی تماشا شده امشب

افلاک در این خاک شکوفا شده امشب

با اشهد گلبانگ قدوم تو سرودیم

در هفت نوا هشت هویدا شده امشب

اعجاز رسولان خراسانی کویت

تذهیب حدیث لب مولا شده امشب

در کوچه سر سبز تجلی گه اشعار

دعبل به اشارات تو گویا شده امشب

صد آهوی وحشی رمیده است دل ما

تا صید حریمت دل دنیا شده امشب

تا از لب ساغر لب خود باز گرفتی

از بخشش لبخند تو فردا شده امشب

می خواند زمین:لایق نور تو شدم لیک

شب بی مه زیبای تو تنها شده امشب

در این شب قدسی که نزولت به زمین بود

معراج زمین به که چه زیبا شده امشب

ای کاش کسی قدر بداند حرمت را

جایی که کرامت به تو معنا شده امشب

حاجت به لب آهو و صیاد که:« ای کاش

من صید شوم جای تو» دعوا شده امشب!