کاش...

پرونده های کربلا امضا شود کاش

یک روضه در صحن شما بر پا شود کاش

وقتی تمام گوشه های شهر بسته است

آغوش شش گوشه به رویم وا شود کاش

دل در شلوغی تنگ این رؤیای خوب است:

در صحن زیبای شما تنها شود کاش

تو آسمان باشی و ما دل تنگ باشیم؟

مهر شما در سینه هامان جا شود کاش

از بوی سیب کربلا مستیم، این عطر

با عطر نرگس بیشتر زیبا شود کاش

در یک شب جمعه...حرم... دیدار مهدی

در این شلوغی کاش او پیدا شود...کاش!

هو

سلام

سال نوتان همیشه بهاری

فرمود: کل امر ذی بال لم یبدا ببسم الله فهو ابتر

هر کاری بدون اسم خدا شروع بشود بدون دنباله است

اون بزرگ هم می فرمود: کل امر ذی بال لم یبدا بذکر امام حسین فهو ابتر

چرا که ذکر حسین همان امتداد اسم خداست

همان جاری خون خداست

سال جدید را این طور شروع کردیم با کوله باری از خاطرات شهدا از حرم هویزه...

تقدیم به قلب همیشه تپنده ی هستی

و خون جاری رگ های زمین

سید همه ی شهدا:سید الشهدا

مانند حسین تا خدا سجده کنیم

پایان تمام روضه ها سجده کنیم

هر سجده ی ما بهانه اش تربت اوست

بایست به مهر کربلا سجده کنیم

هو

شاید این آخرین پستم قبل کربلایی شدن باشه

تا اربعین ما را کجا رقم بزنند؟

به یاد همیشه زائر دل شکسته‌ی اربعین که روزی با او اربعین را ورق خواهیم زد

و روضه از زبان او می شنویم:

تمام مرثیه ها را سرور خواهی کرد

شبی که غیبت خود را حضور خواهی کرد

دمی که مجلس جدت به پاست می آیی

و لا اقل ز کنارش عبور خواهی کرد

به یاد جد خودت گریه می کنی؟...یا نه

دوباره غربت خود را مرور خواهی کرد؟

میان روضه‌ی تنهایی حرم شاید

مسیر تنهایت را نمور خواهی کرد

چقدر روضه‌ی کوفه...چقدر روضه‌ی شام...

چقدر شیعه‌ی خود را غیور خواهی کرد؟

چنان شبیه حسین از قیام سرشاری

که در خیال همه "او" خطور خواهی کرد

به جای "یا منصورُ اَمِتْ" "حسین" گویی

واسم او را رمز عبور خواهی کرد

"حدیث" ها همه گفتند صبح می آیی

و گرنه در شب جمعه ظهور خواهی کرد

کلید قفل فرج گریه‌ی محرم هاست

و اشک گریه کنان را تو جور خواهی کرد

شکستگان فراقت یکی یکی رفتند

چقدر آینه ها را صبور خواهی کرد؟

برای زنده‌ی ما یا برس همین امسال

و یا زیارت اهل قبور خواهی کرد

با عشق غمت خلقت عالم شده باشد

آدم به عنایات تو آدم شده باشد

این ها که غلو نیست همه عین حدیث است

مشتاق تو پیغمبر اکرم شده باشد

صد بار دویده است پی ات کوچه به کوچه

صد بار به پیش قد تو خم شده باشد

عیسی که کند زنده، شده کشته‌ی این نام

گر هست مسیحا به همین دم شده باشد

با گریه به امضا برسد توبه‌ی آدم

بی روضه کسی نیست که آدم شده باشد

هر چند ترک خورده کویری است دل اما

کی ابری چشم دل ما کم شده باشد؟

اشکی است که نم نم شده آواره‌ی دریا...

این رود در آغوش شما یم شده باشد

هر اشک نمک ریخت به زخم دل ما لیک

این شور به قلبم همه مرهم شده باشد

این شورش شب های پر از اشک حسین است

شورَش شکر چشمه‌ی زمزم شده باشد

پر آب ترین میوه‌ی این روضه و باغیم

...وقتی که جهان فصل محرم شده باشد

ما نسل غیور جگر خون خداییم

باشد که نفرهاش فراهم شده باشد

هو

کیف انسیک و لم تزل ذاکری(مناجات چهارم خمسه عشر امام سجاد علیه السلام)

چگونه فراموشت کنم حال آن که تو همیشه در یاد من هستی

...و این ما نبودیم که ذکر می گفتیم، این لب های حسین بود که به ذکر نام تک تک ما مترنم شده بود و از

جذبه‌ی تکرار نام ما بود که ما هم عاشق ذکر او شدیم و سرودمان شد:

"صلی الله علیک یا ابا عبدالله"

و حال که هنگامه نوکری و فصل رسیدن میوه های آب دار اشک در باغ سیب حسین

آتش گرفته ایم که آتش به پا کنیم

با اشک خویش راز تو را بر ملا کنیم

هر جا گرفته ایم همان جا بهانه ای است

"یابن شبیب..." خوانده و دل را صدا کنیم

یاد رضا کنیم که:" ان کنت باکیا..."

با نی نوای ناله‌ی بر نینوا کنیم

هر قطره با "حسین" به دریا رسیده است

یاد حسین را نمک گریه ها کنیم

از آب سرد خوردن و تا خاک(مهر) کربلا

هریک بهانه ای است که ذکر "شما" کنیم

آغاز هر نماز سلامی به کربلاست

باید نماز را به حسین اقتدا کنیم

هر کوچه ای دو قله به معراج رفته اند

"سعی" تمام ماست که آن جا "صفا" کنیم

با هروله که راه رهایی ز عالم است

باید هر ‌آنچه غیر شما را رها کنیم

از خانه بی دلیل به بیرون نمی زنیم

جز این بهانه که سفر کربلا کنیم

در اوج گریه ها به فرج وصل می شویم

مجلس بهانه بود که "آقا بیا" کنیم

یا حسین

هو

یا جعفر ابن محمد الصادق علیه السلام

تقدیم به همه شاگردان مکتبش

که مذهبمان را مدیون اوییم:

بر خاک شما زداغ ، آبم کردند

روضه روضه جام شرابم کردند

یک جام نخوردم و شنیدم، گفتند

از قبر خرابتان...خرابم کردند

************

جز اشک در آن کوچه کسی عابر نیست

آن کوچه بقیع است ...در آن زایر نیست

آن چار پسر آینه ی غم هایند

از حیرت[1] غم این همه غم ظاهر نیست

قال الصادق ترنم منبرهاست

با نام قشنگتان غم شاعر نیست

آقا! نمک حدیث ها نام شماست

بنیان حدیث ها به این خاطر نیست؟!

شش بعد امامت شما صادق هست

شش بعد جهان به این لقب فاخر نیست

هر جا که نشستید به یک روضه رسید

انگار که بی روضه سخن دایر نیست

جز قلب پر از عاطفه ی مادریت

بر این همه روضه هیچ کس قادر نیست

با یار غریبی... چه کند مهدی تان؟

حالا که کسی "مفضل" و "جابر" نیست 

[1] شدت

هو

سوغات

سحری...کنار شش گوشه...بالای سر

چند قدمی دوست

یا کرب و بلا مساز تا ساز شویم

یا بال بده که پُر ز پرواز شویم

هر جا گرهی به کارمان می افتد

با روضه ی کربلایتان باز شویم

حالا که تمام شش جهت بن بست است

شش گوشه نشان بده که آغاز شویم

خاکت شده کیمیایی از معجزه ات

ای کاش که ما لایق اعجاز شویم

یک عمر به مهر کربلا سجده کنیم

تا با گل پاک عشق هم راز شویم

ای کاش رسیدیم فرج هم برسد

زایر بشویم و بعد سرباز شویم

هو

انگار افطار و سحر همه اش بهانه این ذکره:

صلی الله علیک یا اباعبدالله

ماه رمضان بهانه ای چید حسین

چون ماه محرمی بنا دید حسین

از روزه به روضه های او رفته دلم

وقتی به لب تشنه بگویید:

                                حسین