با کبوترها:

با دیدن پرواز شما جا خوردیم

گفتیم که کاش...غبطه آن جا خوردیم

بی بال نشستیم ولی غصه نخور

تو "گندم" و ما "نان" رضا را خوردیم

**************

بر سفره ی خود خادمان را دوست دارد

او که همیشه میهمان را دوست دارد

کوتاه گویم با رئوفی  روبرویید

هم دوستان، هم دشمنان را دوست دارد

ایران به زیر سایه ی خورشید طوس است

دل های ما این سایه بان را دوست دارد

صد ها ستاره زایر این آسمان است

خورشید هم این کهکشان را دوست دارد

این جا دعا پیش اجابت لانه کرده

بال دعا این آسمان را دوست دارد

دنیا به یمن این حرم معنا گرفته

قلبم برای این جهان را دوست دارد!

کس در حرم احساس تنهایی ندارد

هر خسته جان از هر زبان را دوست دارد

کی در بهار کوچه ی سبزت بیفتیم؟

خیلی دل ما آن خزان را دوست دارد

در آفتاب مشهدش باران چشمم...

می ریخت ، او رنگین کمان را دوست دارد

ای کاش کعبه زایر کوی رضا بود

وقتی خدا هم این مکان را دوست دارد!      

یا امام رضا بطلب!

 

هو

یا جعفر ابن محمد الصادق علیه السلام

تقدیم به همه شاگردان مکتبش

که مذهبمان را مدیون اوییم:

 

 

بر خاک شما زداغ ، آبم کردند

روضه روضه جام شرابم کردند

یک جام نخوردم و شنیدم، گفتند

از قبر خرابتان...خرابم کردند

************

جز اشک در آن کوچه کسی عابر نیست

آن کوچه بقیع است ...در آن زایر نیست

آن چار پسر آینه ی غم هایند

از حیرت[1] غم این همه غم ظاهر نیست

قال الصادق ترنم منبرهاست

با نام قشنگتان غم شاعر نیست

آقا! نمک حدیث ها نام شماست

بنیان حدیث ها به این خاطر نیست؟!

شش بعد امامت شما صادق هست

شش بعد جهان به این لقب فاخر نیست

هر جا که نشستید به یک روضه رسید

انگار که بی روضه سخن دایر نیست

جز قلب پر از عاطفه ی مادریت

بر این همه روضه هیچ کس قادر نیست

با یار غریبی... چه کند مهدی تان؟

حالا که کسی "مفضل" و "جابر" نیست 

[1] شدت

هو

سوغات

سحری...کنار شش گوشه...بالای سر

چند قدمی دوست

 

یا کرب و بلا مساز تا ساز شویم

یا بال بده که پُر ز پرواز شویم

هر جا گرهی به کارمان می افتد

با روضه ی کربلایتان باز شویم

حالا که تمام شش جهت بن بست است

شش گوشه نشان بده که آغاز شویم

خاکت شده کیمیایی از معجزه ات

ای کاش که ما لایق اعجاز شویم

یک عمر به مهر کربلا سجده کنیم

تا با گل پاک عشق هم راز شویم

ای کاش رسیدیم فرج هم برسد

زایر بشویم و بعد سرباز شویم

 

هو

جذبه عشقش جانمان را نوازش داد وما را روز میلاد با شکوهش بر سر سفره اش نشاند

چند بیتی شکرانه آنکه ما را بر گزید

دل های آتشین دم باران گرفته است

حتی بهشت با نفست جان گرفته است

ابری ترین بهانه این آسمان سبز

چشمان زایری است که باران گرفته است

حالا رسیده ای لب ساحل...ضریح کو؟

وقتی هجوم فاصله پایان گرفته است

مشهد که زیر پای رضا قد کشیده است

عرش است، نام خاک خراسان گرفته است

دریا! بیا که اشک تو را خوب می خرند

این جا که قطره هیبت طوفان گرفته است

آهو دوید ،حاجت خود را گرفت و رفت

حیوان گرفته حاجت و انسان گرفته است

صد بار آمدیم شما هم سری بزن

امشب دلم بهانه مهمان گرفته است

از صحن قدس رد شده ام تشنه نیستم

چشمم ولی بهانه باران گرفته است

با شوق تماشای شما آمده‌ایم

با عشق زیارت خدا آمده‌ایم

حالا که به سر هوای جانان داریم

شاید نه هویزه... کربلا آمده‌ایم

 

راهیان نور:

تا پای نهادیم همه دل بستیم

از خاک شما بود اگر ما هستیم

هر چند که مدتی هویزه بودیم

تا روز ابد همیشه ما سرمستیم

 

در فصل خزان، بهار بودند همه

بی‌مرزترین سوار بودند همه

گفتند عقب‌نشینی، اما اینها

رفتند، طلایه‌دار بودند همه

 

در بزمگه جنوب تا چرخیدیم

هرگوشه رسیدیم شهیدی دیدیم

تا در صف خون‌فشان مستان باشیم

ما اشک فشاندیم و فقط باریدیم

 

برای خادمین شهدای هویزه:

دل خسته‌ترینیم اگر می‌خندیم

جا مانده عشق سرخ بی‌مانندیم

تا خاطرمان همیشه خدمت باشد

سربند اباصالح را می‌بندیم

 

برای شهید علم الهدی:

هر شب با اشک یا خدا می‌کردند

هر روز حماسه‌ای به پا می‌کردند

زیر سم تانک‌های صدام همه

با نام حسین جان فدا می‌کردند

 

برای مادر شهید:

مادر! تو گذر به خاک این صحرا کن

با زمزمه چشم خودت دریا کن

هر سال بهار، وقت تحویل بیا

در خانه‌ی ما بهار را پیدا کن

 

تا پنجره‌های آسمان باز شدند

سجاده گشودند پر از راز شدند

بودند همه مست خم پیر خمین

خمپاره رسید غرق پرواز شدند

 

در باغ لباس او بهاری سرسبز

خاکی ولی از پودی و تاری سرسبز

از آن سبزی وجودش تنها

دیدیم فقط قطعه مزاری سرسبز

 

آنجا که نبود خواهری تا آید

هنگام شهادتش به صحرا آید

رفتند که در هویزه چون کرب و بلا

شاید زینب کنار آنها آید

 

برای آنهایی که سراسر وجودشان سوخت و خاکستر شد:

موشک آمد شبیه باران بشود

تا پیکر تو غبار طوفان بشود

ذرات تنت را نفس باد ربود

می‌خواست هوای پاک صد جان بشود

 

 

می‌خواست که روسفید باشی هر روز

ای کاش پر از نوید باشی هر روز

وقتی که شهید شد در آن روز سرود:

در زندگیت شهید باشی هر روز

 

مدحت ناسوتیان محدود در ملموس‌هاست           

مدح تو کی لایق تشبیه با طاووس‌هاست؟

خوب می‌دانیم دستی پرز خالی نزد ماست            

از ثنـاگـویی تو خالی دل قامـوس ‌هاست

ای تجلـی تـو در آیینـة دنیـا چـو نـور

شمس در اوج سما فارغ از این فانوس‌هاست

نغمه توحیـد از نقاره‌ها آمد .... رضا           

حسرت پژواک‌ها بر سینه ناقوس‌هاست

طوس گردیده کنون وادی سینا، کفش را

در بیار این کوچه جای شهپر قدوس‌هاست

کهکشانها را بگو از معـدن خورشیدها     

چشمه‌ای دریانشان امواج اقیانوس‌هاست

در دل این خشکسالی‌ها بهشتی سبز هست

نزد یوسف آی و بین او ملجأ مأیوس‌هاست

آخرین ابن الرضا تعبیـر رؤیاهای ماست     

صبح ما، پایان شب، پایان این کابوس‌هاست

 

 **************************** 

تـک درخت آرزوها ای امام تـک درختـان 

با تو احساسات خفته می‌شود خورشید تابان

هرچه باران، رود و چشمه، هرچه سبزه، هرچه دریا

 فرش خیـرمقـدم تـو تـا بیای سمت ایـران

درشگفتی هر بیابان ... شد شکسته بغض‌هایش :

 بر کویر چشم ایـران، پا نهاده فصل بـاران

خشت خشت بارگاهت خاک اجداد محبان

کی شود یک ذره خاکم را بیارد موج طوفان

دست مهر بیرقت را تـا کشیدی بر سر بـاد      

کرد همرنگ لوایت عالمی را چون درختان

هر شب از عشق تماشا می‌شود از سقف گردون

زائـر خورشید ایران کهکشانی چشم مهمـان

در هوای قدسی تو چون نزول جبرئیل است

 رودهای اشـک تشنه سوی اقیـانوس ریزان