یک قافله دل برای گفتن داریم

اما چه کنیم میل خفتن داریم

باید که رها ز خویش راهی بشویم

ما یک مشهد برای رفتن داریم

تا مشهد اگر که در به در می گردم

من در پی خود پی خبر می گردم

یک شب بگذار تا خودم باشم جسم!

من می روم و سریع بر می گردم

یا امام رضا

با کبوترها:

با دیدن پرواز شما جا خوردیم

گفتیم که کاش...غبطه آن جا خوردیم

بی بال نشستیم ولی غصه نخور

تو "گندم" و ما "نان" رضا را خوردیم

**************

بر سفره ی خود خادمان را دوست دارد

او که همیشه میهمان را دوست دارد

کوتاه گویم با رئوفی  روبرویید

هم دوستان، هم دشمنان را دوست دارد

ایران به زیر سایه ی خورشید طوس است

دل های ما این سایه بان را دوست دارد

صد ها ستاره زایر این آسمان است

خورشید هم این کهکشان را دوست دارد

این جا دعا پیش اجابت لانه کرده

بال دعا این آسمان را دوست دارد

دنیا به یمن این حرم معنا گرفته

قلبم برای این جهان را دوست دارد!

کس در حرم احساس تنهایی ندارد

هر خسته جان از هر زبان را دوست دارد

کی در بهار کوچه ی سبزت بیفتیم؟

خیلی دل ما آن خزان را دوست دارد

در آفتاب مشهدش باران چشمم...

می ریخت ، او رنگین کمان را دوست دارد

ای کاش کعبه زایر کوی رضا بود

وقتی خدا هم این مکان را دوست دارد!      

یا امام رضا بطلب!

مدحت ناسوتیان محدود در ملموس‌هاست           

مدح تو کی لایق تشبیه با طاووس‌هاست؟

خوب می‌دانیم دستی پرز خالی نزد ماست            

از ثنـاگـویی تو خالی دل قامـوس ‌هاست

ای تجلـی تـو در آیینـة دنیـا چـو نـور

شمس در اوج سما فارغ از این فانوس‌هاست

نغمه توحیـد از نقاره‌ها آمد .... رضا           

حسرت پژواک‌ها بر سینه ناقوس‌هاست

طوس گردیده کنون وادی سینا، کفش را

در بیار این کوچه جای شهپر قدوس‌هاست

کهکشانها را بگو از معـدن خورشیدها     

چشمه‌ای دریانشان امواج اقیانوس‌هاست

در دل این خشکسالی‌ها بهشتی سبز هست

نزد یوسف آی و بین او ملجأ مأیوس‌هاست

آخرین ابن الرضا تعبیـر رؤیاهای ماست     

صبح ما، پایان شب، پایان این کابوس‌هاست

 **************************** 

تـک درخت آرزوها ای امام تـک درختـان 

با تو احساسات خفته می‌شود خورشید تابان

هرچه باران، رود و چشمه، هرچه سبزه، هرچه دریا

 فرش خیـرمقـدم تـو تـا بیای سمت ایـران

درشگفتی هر بیابان ... شد شکسته بغض‌هایش :

 بر کویر چشم ایـران، پا نهاده فصل بـاران

خشت خشت بارگاهت خاک اجداد محبان

کی شود یک ذره خاکم را بیارد موج طوفان

دست مهر بیرقت را تـا کشیدی بر سر بـاد      

کرد همرنگ لوایت عالمی را چون درختان

هر شب از عشق تماشا می‌شود از سقف گردون

زائـر خورشید ایران کهکشانی چشم مهمـان

در هوای قدسی تو چون نزول جبرئیل است

 رودهای اشـک تشنه سوی اقیـانوس ریزان