از هیبت آن به دیده نم می افتد

این حادثه اتفاق کم می افتد

در طور دو کفش... لیک در کوی حسین

از روی ادب دو دست هم می افتد

معراج نماز عشق... دشت برهوت

فریاد بلیغی که بدل شد به سکوت

وقتی که طلب جزئی از ارکانش شد

عباس بدون دست می خواند قنوت

ای کاش دل کسوف آتش گیرد

در ماتم او حروف آتش گیرد

خیس است زخون هر ورق مقتل او

نگذاشت نمش لهوف آتش گیرد

وقتی به سوی معرکه مایل می شد

تشخیص نبی ز او چه مشکل می شد

انگار که وحی... یا محمد... یا نه

آن روز علی به خاک نازل می شد

کوتاه ترین سوره قرآن حسین

بی خواب ترین زهره ایوان حسین

این طفل اگر چه قطره ای آب نداشت

می شد موج بزرگ طوفان حسین

معراج نماز عشق... دشت برهوت

فریاد بلیغی که بدل شد به سکوت

وقتی که طلب جزیی از ارکانش شد

 عباس بدون دست می خواند قنوت

از هیبت آن به دیده نم می افتد

این حادثه اتفاق کم می افتد

در طور دو کفش لیک در کوی حسین

از روی ادب دو دست هم می افتد

این اصل عاشقی است به غیرش نیاز نیست

جز روضه‌ی حسین مصیبت مجاز نیست

ساقی نشسته ایم کنار فرات تو

جامی بده که بی قدحت سینه ساز نیست

بی عشق تو گرفته دل و بسته کار ماست

بی اذن تو فضای حسینیه باز نیست

با مهر تربتی که به پیشانی من است

دیگر به مهر یا به جوازی نیاز نیست

این سنت قشنگ دیار حسینی است

بی مهر کربلای تو لطف نماز نیست

در شهر شعر واژه به واژه سروده ام

اسمی به حسن نام حسین تو ناز نیست

زیباست هر چه هست ولی در کنارتان

این نغمه ها بدون شما دل نواز نیست

ای درختی که تمام سال را گل می‌دهی

سیب سرخ عشق با شوق تناول می‌دهی

روز و شب با گردش چشمان پر مهر شماست

تا به روز و شام ما رنگ تعادل می‌دهی

شاعری دل سوخته از لطفتان فطرس شده است

که زمین تا آسمان بال تغزل می‌دهی

نام تو رمز عروج قلب ها تا عرش اوست

جبرئیل اشک را در دل تنزل می‌دهی

مدتی مجنون صفت این جا و آن جا گشته ام

یک پیاله عشق در جام تعقل می‌دهی؟

با امید پاکِ بودن می‌توان در روضه ها

گفت:ای مولا به ما حال تحول می‌دهی؟

ما رها از فصل واهی شعاریم ای حسین!

راه! آیا راه بر اهل تمایل می‌دهی؟

مبدأ تاریخ دل ها تا محرم وضع شد

بر دل پر زخم هر ساله تحمل می‌دهی

منجی سبز زمین! فرزند وادی ظهور!

کی به دل ها مژده‌ی ختم تسلسل می‌دهی؟

بیت ها پایان پذیرد، عشق اما جاری است

هدیه‌ی کرب و بلا با این توسل می دهی؟

یا حسین

خیس است چشم خونی قاموس دریا 

شد آبشاری راوی افسوس دریا

آتش گرفته قلب آب از این مصیبت

تبخیر شد اسطوره ی ققنوس دریا

دریا به رویا دید وسعت یافت قلبش

تعبیر زیبایی است: اقیانوس دریا

عباس آید تا لب دریای تشنه؟!

نه! موج تشنه می رود پابوس دریا

وقت است سقایی کند ،عباس؟ نه، آب

برخیز ابر خفته در کابوس دریا

سوسو کنان چشمان ساقی می درخشد

روشن بمان تنها ترین فانوس دریا!

                  *********

آنها که ظهر، قامت مهتاب دیده اند

باخود خیال کرده که درخواب دیده اند

آنها نشسته چشم پر از خواب خویش تا

ببینند آنچه مردم سهراب دیده اند

وقت طلوع طلعتش از مشرق خیام

در چشم خیس او رخ ارباب دیده اند

شاعر نبود تا که سراید درآن زمان

یک مسجد جبین ودو محراب دیده اند؟!

در هم شکست طاق دو ابرو... وراویان

در چشم نافذش همه گرداب دیده اند

آمد کنار علقمه امواج چشم مرد

دریا در آن دو دیده ی بیتاب دیده اند

«برگِرد چیست این همه سرباز، تشنگان !

اینجا که آب نیست، چه را آب دیده ا ند؟!»

یک لحظه موج موج جهان عکس یار شد

هر قطره شد حسین، به اعجاب دیده اند

این صحنه ها گذشت ...وساقی زلال شد

این قصه رامقاتل ما خواب دیده اند

تا« سرورم» به روی لبش شد «برادرم»

صحرا وعطر یاس؟!... چه کم یاب دیده اند

یک روضه ماند آخر شعر عمویتان

از قبر کوچکش که به سرداب دیده اند

یا ابالفضل