هو

السلام علی ابی الائمه

سلام بر پدر خاک و پدر یتیمان

و نیز پدر همه ی ما:

با نام تو پا شدم، دویدم، آقا

تنها مدد ازشما خریدم مولا

القاب بلندتان زیادند ولی

راحت تر از این لقب ندیدم: بابا

یک قافله دل که دوستت می دارند

صد چشم شدند و عاشق دیدارند

ما هم یکی از هزار ها مولاجان

در صحن شما آینه ها بسیارند

 یا علی

سوغات سفر

یاد گاری آینه ار آینه کاری حرم

آیینه شکسته هر طرف بنشیند

از هر تصویر خوشه ها می چیند

آموخته ایم درس از آینه ها

هر دل که شکست بیشتر می بیند

می توان جان را به نام روشنش تطهیر کرد

آیه‌ی تطهیر را خواند و از او تفسیر کرد

در تب و تاب وضویش می خروشند آب ها:

"آب را با آب آیا می شود تطهیر کرد؟"

خانه اش ساده است اما می شود در سادگیش

چند معصوم خدا را در دلش تصویر کرد

می توان با ذکر تسبیحش چه راحت یک شبه

سفره های خالی از عرفان خود را سیر کرد

هر که باشی باز با مادر به جایی می رسی

باید این را با حسین فاطمه تعبیر کرد

هم علی زهراست هم زهرا علی، پس می توان

یا علی گفت و ز راه فاطمه تقدیر کرد

تقدیم به بانوی خطبه های آتشین نهج البلاغه

که سکوت را تا به امروز با  پهلوی بیانش شکسته است:

این داغ، به آه سردشان می ارزد

این اشک، به فرد فردشان می ارزد

در خانه‌ی غیرت علی فاطمه ایست

این زن به هزار مردشان می ارزد

هو

در آستان بوسی جام غدیر؛ میهمان غزلی که در حرم مولا عنایت شد می شویم

مرا به فیض نجف مفتخر کند خورشید

جواب آینه ها را چه خوش دهد خورشید

چه فرق بین سیاه و سپید وقتی که

رسیده رحمت نورش به خوب و بد خورشید؟

درون خانه‌ی کوفی ترینشان تابید

چرا به سینه‌ی ما دست رد زند خورشید؟

خودش نخورد و به پای فقیرها می ریخت

سراغ تک تک شب ها چرا رود خورشید؟

خدا یکی و علی هم یکی؟ نگویم کفر

که از صفات علی هم "احد""ولی"..."خورشید"

کنار صحن علی شکر من تماشایی است

که سر به سجده و ذکرم شود فقط:"خورشید"

×××××××

ستاره ای گذرش سمت این حرم افتاد

و شد به یمن نگاهت الی الابد خورشید

شناختیم خدا را به لطفتان... آری

بزرگ آن قدری ؛ مُهر سجده ات خورشید

ببخش گر که طلبکار فیضتان هستیم

به جای یاری تان دم زدم: مدد خورشید!

در آسمان فضایل به روشنی رویید

ز باغ سبز شما یازده سبد خورشید

کنار صحن شما این دعای اول ماست

ز شرق نسل علی کی شود دمد خورشید؟

دو چشم تار زمین پای بوس آن منجی است

چگونه آینه ها را رها کند خورشید؟

در ایام زیارتی مخصوص امام رضا و با حال و هوای ایوان طلای نجف او:
 

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1] 

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید 

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی 

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2] 

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب 

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم رضا جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

[1] اللهم ان هذا الحرم حرمک و المقام مقامک:خدایا این حرم(امیر المومنین)،حرم توست(زیارت نامه امیر المومنین)

[2]  به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را 

شهریار

هو

از سوم شعبان شروع شد:با حسین آشنایمان کردند

پانزدهم رمضان بهانه دیگری شد و همراه حسن شدیم

پا به پای این دو سرور جوانان اهل بهشت هم نفس و هم قدم هستیم...

حال با این دو آقا زاده قصد آن داریم که به محضر پدرشان علی مشرف شویم

و در این شب ها پدر ،ما را به حقیقت شب قدر رهنمون کند

و فراموش نکرده ایم: لیله القدر فاطمه

از سوم شعبان نفحاتی داریم

در نیمه ماه رمضان سرشاریم

بالی ز حسن سرود و بالی ز حسین

تا بر بام علی قدم بگذاریم

هو

در هوای کریم مدینه

امام حسن مجتبی(علیه السلام)

که همیشه در وصفش شعر کم است!

که این نه از غربت که نشان رفعت اوست   

از سوم شعبان نفحاتی داریم

در نیمه ماه رمضان سرشاریم

بالی ز حسن سرود و بالی ز حسین

تا بر بام علی قدم بگذاریم

گل هستی و از گلاب هم سرشاری

نامت حسن و دلی حسینی داری

گفتند که در فضایلت شعر کم است

تو پرده نشین شاهد بازاری[1]

 هو

یاامرالمومنین

در حال و هوای ایوان طلای نجف او:

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1]

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2]

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم علی جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

هو

در هوای دمیدن انفاس علوی از نجف: