هو

در آستان بوسی جام غدیر؛ میهمان غزلی که در حرم مولا عنایت شد می شویم

مرا به فیض نجف مفتخر کند خورشید

جواب آینه ها را چه خوش دهد خورشید

چه فرق بین سیاه و سپید وقتی که

رسیده رحمت نورش به خوب و بد خورشید؟

درون خانه‌ی کوفی ترینشان تابید

چرا به سینه‌ی ما دست رد زند خورشید؟

خودش نخورد و به پای فقیرها می ریخت

سراغ تک تک شب ها چرا رود خورشید؟

خدا یکی و علی هم یکی؟ نگویم کفر

که از صفات علی هم "احد""ولی"..."خورشید"

کنار صحن علی شکر من تماشایی است

که سر به سجده و ذکرم شود فقط:"خورشید"

×××××××

ستاره ای گذرش سمت این حرم افتاد

و شد به یمن نگاهت الی الابد خورشید

شناختیم خدا را به لطفتان... آری

بزرگ آن قدری ؛ مُهر سجده ات خورشید

ببخش گر که طلبکار فیضتان هستیم

به جای یاری تان دم زدم: مدد خورشید!

در آسمان فضایل به روشنی رویید

ز باغ سبز شما یازده سبد خورشید

کنار صحن شما این دعای اول ماست

ز شرق نسل علی کی شود دمد خورشید؟

دو چشم تار زمین پای بوس آن منجی است

چگونه آینه ها را رها کند خورشید؟

به یاد خالق تصویر زیبای غدیر

که تصویرش به اندازه هزاران سال مضمون ناب دارد:

هر چند خزان، گرفته و سرد رسید

اما به سرودنی ز یک مرد رسید

از سبز شما که خیر بر ما نرسید

پاییز غدیری شد اگر زرد رسید

از جام غدیر شاد هستیم ولی

تنها به حکایتش نشستیم ؛ ولی

در کرب و بلا به یک نظر می فهمیم

در کوفه چگونه عهد بستیم ولی...

مگذار که اشک، آه سوزان بشود

بی یاد شما معنی قرآن بشود

ای کاش تماممان فدایت بشویم

تا عید غدیر، عید قربان بشود

در سردی باغ بی صدا خواهد گفت

بر منبر ساقه ها رسا خواهد گفت

هر غنچه که با غدیر هم راه شده

راز گل سرخ را به ما خواهد گفت

تا آینه در مسیر تردید رسید

در پنجره قاب رخ خورشید دمید

در عید غدیر دستی این پنجره را

بالا برد و کنار خورشید کشید

در مقصد جاده ها نجف می سازیم

یک معبر اشک تا نجف می سازیم

با عشق زیارت دو معشوق قدیم

راه آهن کربلا - نجف می سازیم

مگذار که اشک، آه سوزان بشود

بی یاد شما معنی قرآن بشود

ای کاش تماممان فدایت بشویم

تا عید غدیر، عید قربان بشود