هو

تقدیم به او که "الجار ثم الدار" بهانه دعای هر شب هم سایه هایش بود:

عمری ز اهالی عزایش هستیم

دیوار به دیوار ولایش هستیم

تا سوز حسین هم جوار دل ماست

همسایه و مشمول دعایش هستیم

تا فصل عزای یاس را ماهی هست

از سوز محرمش هنوز آهی هست

در مجلس مادرش اگر گریه کنید

از فاطمیه به کربلا راهی هست

هو

کیف انسیک و لم تزل ذاکری(مناجات چهارم خمسه عشر امام سجاد علیه السلام)

چگونه فراموشت کنم حال آن که تو همیشه در یاد من هستی

...و این ما نبودیم که ذکر می گفتیم، این لب های حسین بود که به ذکر نام تک تک ما مترنم شده بود و از

جذبه‌ی تکرار نام ما بود که ما هم عاشق ذکر او شدیم و سرودمان شد:

"صلی الله علیک یا ابا عبدالله"

و حال که هنگامه نوکری و فصل رسیدن میوه های آب دار اشک در باغ سیب حسین

آتش گرفته ایم که آتش به پا کنیم

با اشک خویش راز تو را بر ملا کنیم

هر جا گرفته ایم همان جا بهانه ای است

"یابن شبیب..." خوانده و دل را صدا کنیم

یاد رضا کنیم که:" ان کنت باکیا..."

با نی نوای ناله‌ی بر نینوا کنیم

هر قطره با "حسین" به دریا رسیده است

یاد حسین را نمک گریه ها کنیم

از آب سرد خوردن و تا خاک(مهر) کربلا

هریک بهانه ای است که ذکر "شما" کنیم

آغاز هر نماز سلامی به کربلاست

باید نماز را به حسین اقتدا کنیم

هر کوچه ای دو قله به معراج رفته اند

"سعی" تمام ماست که آن جا "صفا" کنیم

با هروله که راه رهایی ز عالم است

باید هر ‌آنچه غیر شما را رها کنیم

از خانه بی دلیل به بیرون نمی زنیم

جز این بهانه که سفر کربلا کنیم

در اوج گریه ها به فرج وصل می شویم

مجلس بهانه بود که "آقا بیا" کنیم

یا حسین

هو

انگار افطار و سحر همه اش بهانه این ذکره:

صلی الله علیک یا اباعبدالله

ماه رمضان بهانه ای چید حسین

چون ماه محرمی بنا دید حسین

از روزه به روضه های او رفته دلم

وقتی به لب تشنه بگویید:

                                حسین

هو

اقتربت الساعه

باز این چه شورش است

جاری چشمه...صدای عاشق شدن است

اصلا انسان برای عاشق شدن است

با قلب شکسته عشق را می فهمیم

یعنی گریه بهای عاشق شدن است

من آمدم که روضه بخوانم برایتان

آن روضه‌ها که مانده میان صدایتان

آن غصه‌ها که در دل آن خون جگر شدید

آورده‌ایم تشت دلی را برایتان

یک عمر سر زدیم به هر مجلس عزا

این سر، سراسرش سر و کارش سرایتان

آقا اگرچه کرب و بلا شهر کوچکی است

بر وسعتی بناست به‌قدر خدایتان

ای مُحرم محرّمت اعصار درد ما!

کی می‌شویم مَحرم درک عزایتان

درد عظیم‌تان به دل ما غریبی است

این سینه‌های تنگ نبوده است جایتان

مولا دهید عشق و به همراه عشق، دل

تا پر کنیم خانه‌ی دل را برایتان