هو

یکی ز عمق زمان می رسد یقین داریم

برای فتح جهان می رسد یقین داریم

به سمت لشکر شب، صبح زود لحنی گرم

شبیه رنگ اذان می رسد یقین داریم

خروش ندبه‌ی چشمم رسد به دریایش

قرار رود روان می رسد یقین داریم

برای اینکه نگویید پیر ودلخسته است

به یک نگاه، جوان می رسد یقین داریم

-به جز دو یا سه نفر-لشکری شبیه خودش

جوان و پر هیجان می رسد یقین داریم

به قلب های همه هدیه می کند نوروز

به وضع فصل خزان می رسد یقین داریم

چه جای حیرت اگر مرده ها به پا خیزند

مسیح، همرهشان می رسد یقین داریم

فقط نه ثروت دنیا که علم و دانایی

به مردها و زنان می رسد یقین داریم

رطب رطب سخنانش برای هر افطار

برای آن رمضان می رسد یقین داریم

غروب خسته ی جمعه برو خدا حافظ

که صبح شنبه‌ی‌مان می رسد یقین داریم

اگر غزل نسراییم بهتر از گفتن!

چرا که فوق بیان می رسد یقین داریم

همین اگر اگر ما اساس فاصله هاست

بدون شک و گمان می رسد یقین داریم

اللهم عجل لولیک الفرج

یا مهدی ادرکنی

هو

سلام

آغاز هفته ما با شنبه است

اما آغاز هفته قیام منتظران، صبح جمعه است

باید تقویم ها را در سال همت و کار مضاعف اصلاح کرد

باید یک روز زودتر برخیزیم تا شاید برسیم

از شنبه به جمعه که اول هفته مهدوی است

آغاز گر بهار! بر می خیزیم

با نغمه آبشار بر می خیزیم

تو جمعه قیام می کنی  اما ما

از شنبه برای کار بر می خیزیم

دلم گرفته از این کوچه‌های تنگ دلم

چگونه آینه آید کنار زنگ دلم

 دوباره آخر هفته دوباره تنهایی

دوباره رنگ افق شد شبیه رنگ دلم

نشسته گوشه‌ی راهی که ما صدات کنیم؟

چقدر هفته بسوزد از این درنگ دلم

نوای ندبه‌ی دریا به سینه‌ام زد و رفت

همیشه موج تو باشد جلای سنگ دلم

اگر که جمعه نباشد همیشه تعطیلیم

همیشه بسته بماند گل قشنگ دلم

غم فراق شما تا درون سینه دمید

وسیع‌تر شده پس‌کوچه‌های تنگ دلم

ای سیل دعاهای شب ما! اثری کن

تا شبنم شب خفته تو فکر سحری کن

مرداب شود آب که یک جای بماند

ای آب! روان باش ز چشمم سفری کن

ما از "هوس" دیدن روی تو گذشتیم

یک بار بیا، ما نه ... تو در ما نظری کن

بایست که گسترد به یمن قدم تو

یک قالی سرخ ... از دل خونین گذری کن

ما هیچ، دل آینه ها سخت شکسته

یک آه بکش، آینه‌ها را خبری کن

تا کی گرفته جمعه وجود غباریم

من هفته‌هاست چشمه سرشار زاریم

من ساحلم که بغض خودم را فرو خورم

من تشنه‌ام اگر چه که ابری بهاریم

دریا تویی، کویر منم ... رود اشک من

با قطره قطره اشک به دریا بیاریم

آقا فقط برای شما گریه می‌کنم

سرمایه جز دو چشم ندارم که جاریم

این گریه‌هاست مبدا پاکی آینه

با آب، دل صفا بدهم ... با نداریم

آیینه می‌شوم که شوم انعکاس تو

کی روی طاقچه به تماشا گذاریم؟

نمای خانه‌ی ما رو به کربلا باز است

همیشه حسرت ما- ای پرنده!- پرواز است

به خون بنده نداری نیاز، خون خدا!

چرا که شیوه عاشق کشی تو ناز است

تو ترجمان نمازی حسین، عبد خدا!

میان خاک تو و مهر و سجده صد راز است

کجا به آب قلیل دو چشم می‌شویند-

سراسر دل و جان را، چقدر دل‌باز است

شبیه قطره‏ی اشکی که ریختی پاکی

به اشک خود که شدی پاک، اوج اعجاز است

کسی که رنگ تو در او نشست بی‌تاب است

شبیه آینه‌ها انعکاس او تازه است

خزان شروع زمین است یا بهاران؟... هیچ

فصول بی‌تو وقوفی بدون آغاز است

کویر کرب و بلا خشک مانده مهدی جان!

ببار ابر بهارم! که خاک ممتاز است

مگو که برگ ندارد درخت ما... آری

سری که برگ ندارد شبیه سرباز است

در التهاب آمدنت سرد می شوم

در انتظار سبزترین زرد می شوم

این چشم ،مادرانه اگر غرق اشک نیست

آهسته من برای شما مرد می شوم

برگی به رقص آمده ام در هوایتان

یا این که از درخت شما طرد می شوم؟!

قانون عشق پر شده از مثل این سؤال:

با عشق صبح، این همه شب گرد می شوم؟

آرامشی به پاست که طوفان به پا کنید

در التهاب آمدنت سرد می شوم

شاید اولین شعر طنزی باشه که توی وبلاگ می ذارم

شک داشتم بذارم یا نه ...

نظر با خودتون !

نسیم تو دل این روزگار آلوده

به جای مژده یار و دیار پر دوده

هوای پرسه زدن داره توی شهر شلوغ

شده کرایه ای و دائماً غمش سوده

و مانده ام من وصد حرف و یار اون ور شهر

نسیم صبح ! بیا ظهر شد نگو زوده !

تو این هوای لجن لااقل تو مردی کن

رسون همین یه پیامی که حرف ما بوده :

« چه خاک خوبی باغ درون ما داره

یه باغبون کم داره و گرنه پر کوده ! »

دل بسته آتش شده ام شعله وری نیست

خواهم بروم پیش، ولی بال و پری نیست

در سجده طولانی خاکسترم اما

از قامت معراجی آتش خبری نیست

هر شام امید است به درکش بشتابم

هر چند که ازماه در این شب اثری نیست

فرجام همان قطعه ذغالم که سپیدم

همرنگ سحر هستم و در من سحری نیست

انگار خیال است حدیث شب طورش

می سوزم از این هجر و امید شرری نیست

*

آتش همه جا منتظر و ما همه خاموش

سر تا سر او شوق و هوایش به سری نیست