هو

در هوای برفی اسفند:

هر چند که پایان یخ اسفند است

از بغض، تمام آسمان در بند است

با مژده ی باران برسد فصل بهار

فرجام تمام ندبه ها لبخند است

هو

یکی ز عمق زمان می رسد یقین داریم

برای فتح جهان می رسد یقین داریم

به سمت لشکر شب، صبح زود لحنی گرم

شبیه رنگ اذان می رسد یقین داریم

خروش ندبه‌ی چشمم رسد به دریایش

قرار رود روان می رسد یقین داریم

برای اینکه نگویید پیر ودلخسته است

به یک نگاه، جوان می رسد یقین داریم

-به جز دو یا سه نفر-لشکری شبیه خودش

جوان و پر هیجان می رسد یقین داریم

به قلب های همه هدیه می کند نوروز

به وضع فصل خزان می رسد یقین داریم

چه جای حیرت اگر مرده ها به پا خیزند

مسیح، همرهشان می رسد یقین داریم

فقط نه ثروت دنیا که علم و دانایی

به مردها و زنان می رسد یقین داریم

رطب رطب سخنانش برای هر افطار

برای آن رمضان می رسد یقین داریم

غروب خسته ی جمعه برو خدا حافظ

که صبح شنبه‌ی‌مان می رسد یقین داریم

اگر غزل نسراییم بهتر از گفتن!

چرا که فوق بیان می رسد یقین داریم

همین اگر اگر ما اساس فاصله هاست

بدون شک و گمان می رسد یقین داریم

اللهم عجل لولیک الفرج

یا مهدی ادرکنی

دلم گرفته از این کوچه‌های تنگ دلم

چگونه آینه آید کنار زنگ دلم

 دوباره آخر هفته دوباره تنهایی

دوباره رنگ افق شد شبیه رنگ دلم

نشسته گوشه‌ی راهی که ما صدات کنیم؟

چقدر هفته بسوزد از این درنگ دلم

نوای ندبه‌ی دریا به سینه‌ام زد و رفت

همیشه موج تو باشد جلای سنگ دلم

اگر که جمعه نباشد همیشه تعطیلیم

همیشه بسته بماند گل قشنگ دلم

غم فراق شما تا درون سینه دمید

وسیع‌تر شده پس‌کوچه‌های تنگ دلم