خونین ، اشکی، راوی دل های شماست

تارش عشق و پود به پودش زخداست

سجاده ی محراب دلیران نبرد

این چفیه ی آویخته بر گردن ماست

ای شادی لا یزال هستی

ای عامل هر نشاط و مستی

لیلای تمام اهل عالم!

جام دل ما چرا شکستی؟

هر چند پیاله ها شکسته

ساقی! تو که پیش ما نشستی!

وقتی که پیاله ها شکستند

راه دل ما ز غیر بستی

یعنی که بنوش از لبانم!

فارغ! ز پیاله هم گسستی!

خانه ی خاکیتان افلاک را تصویر کرد

منزلی در عشق رویید و جهان تغییر کرد

سفره ی پاک شما با نان و آب و عشق خود

نه یتیمان و اسیران؛عالمی را سیر کرد

اول از همسایه می گویید و بعد از خانه،آه

گرمی احساستان اشک مرا تبخیر کرد

یازده تصویر روشن در دل آیینه تان

دامن پاک شما آیات را تکثیر کرد

در خیال آب ها نام شما جاری شده

با زلالت می توان تطهیر را تفسیر کرد

در تب و تاب وضویت می خروشند آب ها:

آب را با آب آیا می شود تطهیر کرد؟!

ای رسول «یا علی» جبریل نازل شد به تو

خانه ی خاکیتان معراج‌ ‌ را تصویر کرد

گفتیم که او طلیعه ی دفترهاست

در اول هر خواسته در سوز دعاست

گفتند که جمعه ست تجلی گه او

تقویم! چرا خاتمه ات مبداء ماست؟

انگار کسی دغدغه اش فردا نیست

آینده ی ما ماند و نگفتند که چیست؟

تنها خبر هواشناسی می گفت

تا چند صباحی دل ما بارانی است!

  ما ماهی لب تشنه و تو دریایی

تو هستی و گفتیم که کی می آیی

آنقدر زلالی که چو آئینه ی پاک

تصویر همه هست و تو ناپیدایی!

امشب بخوان آیه های آیین عاشق شدن را

هم پای خورشید بودن،معراج لایق شدن را

این سنگ را دل ننامید،ای بغض بشکن قفس را!

برگیر موسای گریه،اعجاز عاشق شدن را

جبریل اشک بهاری! تنزیل خون در چه فصلی است؟

سینای این سینه رویاند،شوق شقایق شدن را

دریا نما دشت جان را، هم رنگ جام شفق،سرخ

این حس شکسته وجود بیهوده قایق شدن را

زیباترین بودن ماست،شب درک خورشید کردن

یک جرعه جامش بیارد مهمان مشرق شدن را

پیوسته در روز بودن، در زندگی زنده بودن

خودت بیا و به هم زن صفوف نافله را

نماز بی تو به سر برده است حوصله را

نماز بی تو درختی است برگ هایش زرد

حضور قلب درختان! بریز فاصله را!

درخت ها چه کسل در بهار می رقصند

همین بهانه شده ریشه های زلزله را!

درخت ها به امید تو در زمین ماندند

به سر هوای عروج است برگ باطله را!

وگرنه شانه ی این خاک را رها می کرد

درخت، آن که پرانده ز شانه چلچله را

نخورد آب و فقط گریه کرد تا خشکید

درخت می شکند قلب ابر پر گله را

بهار؟نه، فقط این برگ ریز یک ابر است

وختم می کند آن آفتاب ،غائله را

پیش کش به بانوی آب

دست دعای سوخته آمین نمی گوید

بالا نمی آید، جز از پایین نمی گوید

با عذر تشکیک روایت روضه خوان دیگر

اسرار نیلی رنگ را سنگین نمی گوید

صدبار قرآن خوانده اند اما دگر مردی

تفسیری از یاس گل یاسین نمی گوید

امروز می آید عیادت، آن که این منزل

از شرم او حرف از در چوبین نمی گوید

کوه مرا با تیشه هاشان خرد می کردند

فرهاد از این غصه با شیرین نمی گوید

این بیت های سوخته شرحی از آن بیت اند

دست دعای سوخته آمین نمی گوید

سکوت های غبارین ملال آینه هاست

شکستن دلشان شرح حال آینه هاست

به عشق جلوه گری شان، هزار تکه شدند

هزار قصه میان خیال آینه هاست

بیا به کوی تماشا که آینه کاریست

شکستگی روشی در کمال آینه هاست

... و انکسار شکسته هنوز خورشیدی است

فنا و مرگ و تباهی محال آینه هاست

تلألو دلشان روشنی ده دل ماست

هنوز نور جهان در قبال آینه هاست

کسی که عرش و زمین را گره زند یک روز

ز خاندان زلالی، ز آل آینه هاست

او که حرف ساده اش در سینه ها اعجاز داشت

شرح عشق سینه اش را در همان ایجاز داشت

بی ستاره می شود خورشید هم گاهی ولی

پیر ما در گاهواره لشکری سرباز داشت

آفتاب جلوه اش تابید از سوی افق

با طلوع در جمارانش جهانی راز داشت

حرمت بت ها شکست و کعبه را تطهیر کرد

سامری‌های زمان را از هیاهو باز داشت

گل به گل در دامنش دل های عاشق می زدند

باغ سبز عشق او مرغان خوش آواز داشت

... سوی مغرب رفت خورشیدی که عالم تاب بود

او برای انقلاب دیگری پرواز داشت

آنان که تو را امام خود می خوانند

از راه و سلوک تو چه را می دانند؟

آنان به کجا، چهل حدیث تو کجا؟

در فهم حدیث اولش می مانند!!