جز مهر حسین تربتی اعلا نیست

بی خاک شما سجده‌ی ما زیبا نیست

در نیت سازنده‌ی آن شک کردم

هر مسجد که مهر شما آن جا نیست

هو

شاید این آخرین پستم قبل کربلایی شدن باشه

تا اربعین ما را کجا رقم بزنند؟

به یاد همیشه زائر دل شکسته‌ی اربعین که روزی با او اربعین را ورق خواهیم زد

و روضه از زبان او می شنویم:

تمام مرثیه ها را سرور خواهی کرد

شبی که غیبت خود را حضور خواهی کرد

دمی که مجلس جدت به پاست می آیی

و لا اقل ز کنارش عبور خواهی کرد

به یاد جد خودت گریه می کنی؟...یا نه

دوباره غربت خود را مرور خواهی کرد؟

میان روضه‌ی تنهایی حرم شاید

مسیر تنهایت را نمور خواهی کرد

چقدر روضه‌ی کوفه...چقدر روضه‌ی شام...

چقدر شیعه‌ی خود را غیور خواهی کرد؟

چنان شبیه حسین از قیام سرشاری

که در خیال همه "او" خطور خواهی کرد

به جای "یا منصورُ اَمِتْ" "حسین" گویی

واسم او را رمز عبور خواهی کرد

"حدیث" ها همه گفتند صبح می آیی

و گرنه در شب جمعه ظهور خواهی کرد

کلید قفل فرج گریه‌ی محرم هاست

و اشک گریه کنان را تو جور خواهی کرد

شکستگان فراقت یکی یکی رفتند

چقدر آینه ها را صبور خواهی کرد؟

برای زنده‌ی ما یا برس همین امسال

و یا زیارت اهل قبور خواهی کرد

با عشق غمت خلقت عالم شده باشد

آدم به عنایات تو آدم شده باشد

این ها که غلو نیست همه عین حدیث است

مشتاق تو پیغمبر اکرم شده باشد

صد بار دویده است پی ات کوچه به کوچه

صد بار به پیش قد تو خم شده باشد

عیسی که کند زنده، شده کشته‌ی این نام

گر هست مسیحا به همین دم شده باشد

با گریه به امضا برسد توبه‌ی آدم

بی روضه کسی نیست که آدم شده باشد

هر چند ترک خورده کویری است دل اما

کی ابری چشم دل ما کم شده باشد؟

اشکی است که نم نم شده آواره‌ی دریا...

این رود در آغوش شما یم شده باشد

هر اشک نمک ریخت به زخم دل ما لیک

این شور به قلبم همه مرهم شده باشد

این شورش شب های پر از اشک حسین است

شورَش شکر چشمه‌ی زمزم شده باشد

پر آب ترین میوه‌ی این روضه و باغیم

...وقتی که جهان فصل محرم شده باشد

ما نسل غیور جگر خون خداییم

باشد که نفرهاش فراهم شده باشد

هو

کیف انسیک و لم تزل ذاکری(مناجات چهارم خمسه عشر امام سجاد علیه السلام)

چگونه فراموشت کنم حال آن که تو همیشه در یاد من هستی

...و این ما نبودیم که ذکر می گفتیم، این لب های حسین بود که به ذکر نام تک تک ما مترنم شده بود و از

جذبه‌ی تکرار نام ما بود که ما هم عاشق ذکر او شدیم و سرودمان شد:

"صلی الله علیک یا ابا عبدالله"

و حال که هنگامه نوکری و فصل رسیدن میوه های آب دار اشک در باغ سیب حسین

آتش گرفته ایم که آتش به پا کنیم

با اشک خویش راز تو را بر ملا کنیم

هر جا گرفته ایم همان جا بهانه ای است

"یابن شبیب..." خوانده و دل را صدا کنیم

یاد رضا کنیم که:" ان کنت باکیا..."

با نی نوای ناله‌ی بر نینوا کنیم

هر قطره با "حسین" به دریا رسیده است

یاد حسین را نمک گریه ها کنیم

از آب سرد خوردن و تا خاک(مهر) کربلا

هریک بهانه ای است که ذکر "شما" کنیم

آغاز هر نماز سلامی به کربلاست

باید نماز را به حسین اقتدا کنیم

هر کوچه ای دو قله به معراج رفته اند

"سعی" تمام ماست که آن جا "صفا" کنیم

با هروله که راه رهایی ز عالم است

باید هر ‌آنچه غیر شما را رها کنیم

از خانه بی دلیل به بیرون نمی زنیم

جز این بهانه که سفر کربلا کنیم

در اوج گریه ها به فرج وصل می شویم

مجلس بهانه بود که "آقا بیا" کنیم

یا حسین

هو

در آستان بوسی جام غدیر؛ میهمان غزلی که در حرم مولا عنایت شد می شویم

مرا به فیض نجف مفتخر کند خورشید

جواب آینه ها را چه خوش دهد خورشید

چه فرق بین سیاه و سپید وقتی که

رسیده رحمت نورش به خوب و بد خورشید؟

درون خانه‌ی کوفی ترینشان تابید

چرا به سینه‌ی ما دست رد زند خورشید؟

خودش نخورد و به پای فقیرها می ریخت

سراغ تک تک شب ها چرا رود خورشید؟

خدا یکی و علی هم یکی؟ نگویم کفر

که از صفات علی هم "احد""ولی"..."خورشید"

کنار صحن علی شکر من تماشایی است

که سر به سجده و ذکرم شود فقط:"خورشید"

×××××××

ستاره ای گذرش سمت این حرم افتاد

و شد به یمن نگاهت الی الابد خورشید

شناختیم خدا را به لطفتان... آری

بزرگ آن قدری ؛ مُهر سجده ات خورشید

ببخش گر که طلبکار فیضتان هستیم

به جای یاری تان دم زدم: مدد خورشید!

در آسمان فضایل به روشنی رویید

ز باغ سبز شما یازده سبد خورشید

کنار صحن شما این دعای اول ماست

ز شرق نسل علی کی شود دمد خورشید؟

دو چشم تار زمین پای بوس آن منجی است

چگونه آینه ها را رها کند خورشید؟

در ایام زیارتی مخصوص امام رضا و با حال و هوای ایوان طلای نجف او:
 

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1] 

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید 

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی 

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2] 

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب 

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم رضا جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

[1] اللهم ان هذا الحرم حرمک و المقام مقامک:خدایا این حرم(امیر المومنین)،حرم توست(زیارت نامه امیر المومنین)

[2]  به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را 

شهریار

با کبوترها:

با دیدن پرواز شما جا خوردیم

گفتیم که کاش...غبطه آن جا خوردیم

بی بال نشستیم ولی غصه نخور

تو "گندم" و ما "نان" رضا را خوردیم

**************

بر سفره ی خود خادمان را دوست دارد

او که همیشه میهمان را دوست دارد

کوتاه گویم با رئوفی  روبرویید

هم دوستان، هم دشمنان را دوست دارد

ایران به زیر سایه ی خورشید طوس است

دل های ما این سایه بان را دوست دارد

صد ها ستاره زایر این آسمان است

خورشید هم این کهکشان را دوست دارد

این جا دعا پیش اجابت لانه کرده

بال دعا این آسمان را دوست دارد

دنیا به یمن این حرم معنا گرفته

قلبم برای این جهان را دوست دارد!

کس در حرم احساس تنهایی ندارد

هر خسته جان از هر زبان را دوست دارد

کی در بهار کوچه ی سبزت بیفتیم؟

خیلی دل ما آن خزان را دوست دارد

در آفتاب مشهدش باران چشمم...

می ریخت ، او رنگین کمان را دوست دارد

ای کاش کعبه زایر کوی رضا بود

وقتی خدا هم این مکان را دوست دارد!      

یا امام رضا بطلب!

هو

یا جعفر ابن محمد الصادق علیه السلام

تقدیم به همه شاگردان مکتبش

که مذهبمان را مدیون اوییم:

بر خاک شما زداغ ، آبم کردند

روضه روضه جام شرابم کردند

یک جام نخوردم و شنیدم، گفتند

از قبر خرابتان...خرابم کردند

************

جز اشک در آن کوچه کسی عابر نیست

آن کوچه بقیع است ...در آن زایر نیست

آن چار پسر آینه ی غم هایند

از حیرت[1] غم این همه غم ظاهر نیست

قال الصادق ترنم منبرهاست

با نام قشنگتان غم شاعر نیست

آقا! نمک حدیث ها نام شماست

بنیان حدیث ها به این خاطر نیست؟!

شش بعد امامت شما صادق هست

شش بعد جهان به این لقب فاخر نیست

هر جا که نشستید به یک روضه رسید

انگار که بی روضه سخن دایر نیست

جز قلب پر از عاطفه ی مادریت

بر این همه روضه هیچ کس قادر نیست

با یار غریبی... چه کند مهدی تان؟

حالا که کسی "مفضل" و "جابر" نیست 

[1] شدت

هو

سوغات

سحری...کنار شش گوشه...بالای سر

چند قدمی دوست

یا کرب و بلا مساز تا ساز شویم

یا بال بده که پُر ز پرواز شویم

هر جا گرهی به کارمان می افتد

با روضه ی کربلایتان باز شویم

حالا که تمام شش جهت بن بست است

شش گوشه نشان بده که آغاز شویم

خاکت شده کیمیایی از معجزه ات

ای کاش که ما لایق اعجاز شویم

یک عمر به مهر کربلا سجده کنیم

تا با گل پاک عشق هم راز شویم

ای کاش رسیدیم فرج هم برسد

زایر بشویم و بعد سرباز شویم

هو

یکی ز عمق زمان می رسد یقین داریم

برای فتح جهان می رسد یقین داریم

به سمت لشکر شب، صبح زود لحنی گرم

شبیه رنگ اذان می رسد یقین داریم

خروش ندبه‌ی چشمم رسد به دریایش

قرار رود روان می رسد یقین داریم

برای اینکه نگویید پیر ودلخسته است

به یک نگاه، جوان می رسد یقین داریم

-به جز دو یا سه نفر-لشکری شبیه خودش

جوان و پر هیجان می رسد یقین داریم

به قلب های همه هدیه می کند نوروز

به وضع فصل خزان می رسد یقین داریم

چه جای حیرت اگر مرده ها به پا خیزند

مسیح، همرهشان می رسد یقین داریم

فقط نه ثروت دنیا که علم و دانایی

به مردها و زنان می رسد یقین داریم

رطب رطب سخنانش برای هر افطار

برای آن رمضان می رسد یقین داریم

غروب خسته ی جمعه برو خدا حافظ

که صبح شنبه‌ی‌مان می رسد یقین داریم

اگر غزل نسراییم بهتر از گفتن!

چرا که فوق بیان می رسد یقین داریم

همین اگر اگر ما اساس فاصله هاست

بدون شک و گمان می رسد یقین داریم

اللهم عجل لولیک الفرج

یا مهدی ادرکنی