و چه رازی است که همه ی شب ها را شب زیارتی تو قرار داده اند:

عاشورا، اربعین،نیمه ی رجب، نیمه ی شعبان،فطر،قربان

وحتی شب اول رمضان!

صلی الله علیک یا اباعبدالله

از سوز عطش، جان همه بی تاب است

افطار که می رسد بدن بی آب است

افطار به اشک و آب خوشتر...زیرا

ماه رمضان بهانه ی ارباب است

یا حسین

سوغات سفر

یاد گاری آینه ار آینه کاری حرم

آیینه شکسته هر طرف بنشیند

از هر تصویر خوشه ها می چیند

آموخته ایم درس از آینه ها

هر دل که شکست بیشتر می بیند

کاش...

پرونده های کربلا امضا شود کاش

یک روضه در صحن شما بر پا شود کاش

وقتی تمام گوشه های شهر بسته است

آغوش شش گوشه به رویم وا شود کاش

دل در شلوغی تنگ این رؤیای خوب است:

در صحن زیبای شما تنها شود کاش

تو آسمان باشی و ما دل تنگ باشیم؟

مهر شما در سینه هامان جا شود کاش

از بوی سیب کربلا مستیم، این عطر

با عطر نرگس بیشتر زیبا شود کاش

در یک شب جمعه...حرم... دیدار مهدی

در این شلوغی کاش او پیدا شود...کاش!

برای برادران مجاهد بحرین:

تا با نفس خون خدا سر مستند

پیروز ترین ملت دنیا هستند

بی کرب و بلا نمی توان بال گشود

بی نام حسین، جاده ها بن بستند

صلی الله علیک یا اباعبدالله

هو

تقدیم به او که "الجار ثم الدار" بهانه دعای هر شب هم سایه هایش بود:

عمری ز اهالی عزایش هستیم

دیوار به دیوار ولایش هستیم

تا سوز حسین هم جوار دل ماست

همسایه و مشمول دعایش هستیم

تا فصل عزای یاس را ماهی هست

از سوز محرمش هنوز آهی هست

در مجلس مادرش اگر گریه کنید

از فاطمیه به کربلا راهی هست

هو

همه وقتی قصد سفر کربلا دارند روی یک چیز خیلی دقت می کنند: کاروان و راوی یا مداح کاروان

چون باید جا به جای کربلا را او براشون بیان کنه و فضا را آماده تر کنه

اما شاید قشنگ ترین سفر کربلا را کسی به جا آورد که امروز روز میلادشه

چون راوی و روحانی کاروان سفرش خود امام حسین بود

برای همین فرمود زیباتر از این(سفر) ندیدم

میلاد زیبای مفسر زیبایی های کربلا مبارک

با نام شما دویده هر اشک روان

ما هم سفر  اشک روان، با دل و جان

پایان تمام جاده ها شهر حسین

هر جاده به عشق کربلا سر گردان

هو

سلام

سال نوتان همیشه بهاری

فرمود: کل امر ذی بال لم یبدا ببسم الله فهو ابتر

هر کاری بدون اسم خدا شروع بشود بدون دنباله است

اون بزرگ هم می فرمود: کل امر ذی بال لم یبدا بذکر امام حسین فهو ابتر

چرا که ذکر حسین همان امتداد اسم خداست

همان جاری خون خداست

سال جدید را این طور شروع کردیم با کوله باری از خاطرات شهدا از حرم هویزه...

تقدیم به قلب همیشه تپنده ی هستی

و خون جاری رگ های زمین

سید همه ی شهدا:سید الشهدا

مانند حسین تا خدا سجده کنیم

پایان تمام روضه ها سجده کنیم

هر سجده ی ما بهانه اش تربت اوست

بایست به مهر کربلا سجده کنیم

جز مهر حسین تربتی اعلا نیست

بی خاک شما سجده‌ی ما زیبا نیست

در نیت سازنده‌ی آن شک کردم

هر مسجد که مهر شما آن جا نیست

در ایام زیارتی مخصوص امام رضا و با حال و هوای ایوان طلای نجف او:
 

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید[1] 

مرا به صحن نجف، صحن مرتضا ببرید 

برای آن که شوم شهریار، سوغاتی 

زخاک پای علی مشک و توتیا ببرید[2] 

در این وطن به علی زنده ام مرا هر شب 

برای درک علی مشهد الرضا ببرید

من از حریم رضا جای دیگری نروم

مگر کبوتر دل را به کربلا ببرید

"حسین" حاصل خون دل "علی" باشد

مرا به شوق "پدر" سوی "بچه ها" ببرید

اگر که کعبه ی دل کربلای او باشد

چرا به هروله دل را به هر کجا ببرید؟

ولی مسیر نجف-کربلا که راهی نیست

مرا برای زیارت به هر دو جا ببرید

هزار قلعه به دست علی گشوده شود

کلید اسمش را پیش قلعه تا ببرید

اگر چه فاصله ها را سلام خواهد برد

ولی برای زیارت مرا به "پا" ببرید

کنار اسم "امیر بیان" چه سازم شعر

چه جمله یا مضمون یا ردیف با" ببرید"؟

مگر به اشک دل چاه او قسم بخورم

شبی کنار حریم خدا مرا ببرید

[1] اللهم ان هذا الحرم حرمک و المقام مقامک:خدایا این حرم(امیر المومنین)،حرم توست(زیارت نامه امیر المومنین)

[2]  به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را 

شهریار

هو

سوغات

سحری...کنار شش گوشه...بالای سر

چند قدمی دوست

یا کرب و بلا مساز تا ساز شویم

یا بال بده که پُر ز پرواز شویم

هر جا گرهی به کارمان می افتد

با روضه ی کربلایتان باز شویم

حالا که تمام شش جهت بن بست است

شش گوشه نشان بده که آغاز شویم

خاکت شده کیمیایی از معجزه ات

ای کاش که ما لایق اعجاز شویم

یک عمر به مهر کربلا سجده کنیم

تا با گل پاک عشق هم راز شویم

ای کاش رسیدیم فرج هم برسد

زایر بشویم و بعد سرباز شویم